Yaş otuzlar…Bir sabah uyandınız… İşe gitmek için hazırlanıyorsunuz… O da ne… Kahvaltı etmek istemiyorsunuz, mideniz alt üst olmuş gibi… Neden böyle olabilirim diye düşünürken, aklınıza bir an bir şey geliverir… Acaba dersiniz acaba gebe olabilir miyim… Tam içiniz kıpır kıpır kıpırdayacakken zihninizde geçit töreni başlar. “Şimdi sırası mıydı?”, “İş ne olacak, ya terfi”, “Maddi olarak sıkışır mıyız?”, “bakabilecek miyim?”, “Kim bakacak” vb… Gibi bir yığın soru üşüşür zihninize…

Tam da o fevkalede iletişim başlayacakken… İletişim engelleri girer devreye… Annesinin ne kadar da sevindiğini duyamadan kaygılarıyla tanışır. Ne olacaktır şimdi o da endişelenir artık…

Bazı hikayeler böyle başlar… Bazıları da havalara uçarak başlatır hikayeyi… Ayakların yere basması iyidir de… Havalanmak da iyidir aslında kanatlanmak umuda… Ne alıkoyar bizi kanat çırpmaktan… Hangi engeller acaba… Bana sorarsanız bize bizden büyük engel yok… İletişime en büyük engeli kendimiz koyarız çoğu zaman… Sevgiyle ve umutla karşılayın çocuklarınızı onlar da sevgiyle ve umutla baksınlar hayata… İlk iletişim becerileri bu olsun anneyle ve hayatla… Hoş geldin, iyi ki geldin deyin ona…

Dr. Fatmanur Eneç Can